Zingen, zong, gezongen...

Jarenlang heb ik gedacht dat mijn opvoeding slechts één groot manco vertoonde: waarom hebben mijn ouders me niet verplicht een muziekinstrument te leren bespelen? Ik vroeg me dat wel eens af als ik – met de ogen dicht en innerlijk ook een tikkeltje jaloers – in mijn comfortabele zetel naar de muziek van Leonard Cohen, Eric Clapton en Beethoven zat te luisteren. Hoofdtelefoon op om toch maar geen enkele toon te missen. Van de sonore basgitaar van Adam Clayton van U2. Van de violen en cello’s van de Wiener Symphoniker. Van het virtuoze gitaarspel van Mark Knopfler en Carlos Santana. Als het op muziek aankomt, ben ik immers een kannibalistische omnivoor. Ik hou van álle muziek: van Ierse folk, van rock, van klassieke symfonieën, van strijkkwartetten en van hobo-ensembles… als het maar ‘mooi klinkt’. Met enige afgunst bedacht ik dus hoe plezierig het wel moet zijn als je samen met anderen de meest diverse klanken tot zulke mooie melodieën kunt laten samensmelten. Wat een voldoening moest daar niet uit voortvloeien? Spijtig dat ik zoiets nooit geleerd had. Toen ik deze bedenkingen een aantal jaren geleden eens opperde in aanwezigheid van een vriend die zich als musicus een weg door het leven baant, zei die: ‘Maar je hebt toch één van de leukste muziekinstrumenten die er bestaan?’ Toen hij mijn verbaasde blik zag, voegde hij er met een glimlach en pretlichtjes in de ogen aan toe: ‘Je stem! Ga toch zingen!’

Dat heb ik gedaan. Het toeval liet me terechtkomen in een koor dat verbonden is aan de basiliek in onze stad. Het bestond toen al bijna zeventig jaar en telde een twintigtal doorgewinterde mannenstemmen. Nooit kreeg ik in de andere verenigingen waarvan ik in de loop der jaren lid was (soms voor heel korte tijd) een warmer welkom, ook al werd ik als nieuwe en ongeschoolde bas tijdens de eerste repetitie duchtig aan de tand gevoeld. Ik had met de toenmalige dirigent afgesproken dat ik eerst drie repetities wilde meemaken vooraleer ik een definitieve beslissing zou nemen, maar na die eerste keer wist ik het eigenlijk al. Dit was het. Nadien versterkte dat wij-gevoel nog, kwam er de euforie – na de eerste (bijna) vlekkeloze uitvoering van ‘Sub tuum praesidium’ van Mozart – vergelijkbaar met het maken van een beslissend doelpunt in een cup final. Onze spits had gescoord, maar het doelpunt kwam er na een collectieve prestatie van de hele ploeg. Nog later was er ‘de angst van de doelman voor de strafschop’: de drukke nervositeit net voor je de scène opgaat voor een concert. Maar het werden onveranderlijk schitterende en niet te missen ervaringen. Na iedere repetitie ging ik blij naar huis. Toen er een aantal maanden geleden een voorlopig einde kwam aan de activiteiten van ons koor, stortte dan ook een deeltje van mijn muzikale droom in. Toch bleek al vlug dat ongeveer de helft van de koorleden weliswaar eerst afkickverschijnselen vertoonde, maar even later te kennen gaf over voldoende punch te beschikken om het koor – zij het met enigszins gewijzigde doelstellingen – een doorstart te bezorgen. We vonden met enige moeite een nieuwe, jonge en dynamische dirigent en begonnen enige maanden geleden aan een vernieuwd en vernieuwend repertoire. Sindsdien wordt er elke woensdagavond weer druk gerepeteerd, is er weer de obligate borrel tijdens de pauze en geven we ook nadien weer het beste van onszelf.

Volgens de European Choral Association zouden in Europa één miljoen koren actief zijn… en maar liefst zevenendertig miljoen zangers. Dat zou betekenen dat ieder Europees koor uit gemiddeld zevenendertig zangers bestaat. Dat is heel veel, want zelf behoor ik nu dus tot een koor – een koortje – van ‘slechts’ dertien stemmen, die wekelijks twee uur van hun vrije tijd investeren in het samen vormgeven van ‘onze’ muziek, want we zijn er ons opnieuw van bewust dat één kleine actie van een koor het beslissende duwtje kan zijn dat een groter raderwerk in gang zet. Sommige van de meest baanbrekende zangprojecten zijn immers gestart in de schoot van een klein koor met een groot idee. Daar zijn echter meer mensen voor nodig. Meer zangers. Dus: misschien herken je een stukje van jezelf in dit verhaal en zou ook jouw stem het verschil kunnen maken? Dan ben je bij ons koortje meer dan van harte welkom. Een muzikale vooropleiding is niet echt nodig. De echte bezieling voor muziek wel. Voor een keertje wil ik hier zelfs als contactpersoon optreden. Een simpel mailtje naar bob.joosten@skynet.be volstaat. Gewoon doen!