Writer's Block
Hier zit ik dan aan mijn tafeltje vanochtend, kop koffie en sigaretje binnen handbereik, met het nog perfecte, maagdelijke, want blanco scherm van mijn laptop voor me. Het staart me al minutenlang verwachtingsvol aan. Verwacht wordt immers de ultieme column van dit jaar die ik vandaag nog moet doorsturen naar de redactie van dit blad. Gaat er iets komen? Met een lichte huiver realiseer ik me dat ik de voorbije dagen niets gedaan, gelezen, ontdekt of gezien heb en nergens geweest ben waarover ik ook maar één zinnig woord zou kunnen opschrijven. Dat is vanochtend zowat het enige dat ik zeker weet: ik ben volledig leeg en er zit absoluut niets in mijn hersenpan waarover een ander iets zou willen lezen… Writer’s block. Er zit een nukkige en sjagrijnige privécensor in mijn brein, die me voortdurend met zelfkritiek opzadelt en er dus voor zorgt dat het monitorscherm van mijn computer blank blijft.
Ja, ik weet wel wat dit is. Ik heb het ook al eens eerder meegemaakt en ik troost me met het idee dat het ook grote namen als Virginia Woolf en Joseph Conrad, Katherine Mansfield en Ernest Hemingway overkwam. Tenminste ik heb hen daar wel eens iets over weten vertellen in hun boeken. Ook Leo Tolstoy leed eraan. Moeilijk te geloven voor iedereen die al eens geprobeerd heeft een exemplaar van Oorlog en Vrede met één hand van het salontafeltje op te tillen.
Ik probeer er dus iets aan te doen. Tips zijn er bij de vleet, vooral via internet… even kijken. Google, ‘writer’s block’, return. Honderdzestien miljoen hits in nul komma tweeëntwintig seconden. Wow. Writer’s block is geen alledaags kwaaltje. Het is een epidemie!
Ondertussen flitst de eerste tip al op het scherm: ‘Hou een schrijfpauze’. Dat vind ik een moeilijke: hoe kun je een schrijfpauze inlassen als je nog niet begonnen bent met iets aan je blanco pagina toe te vertrouwen? Die doen we dus maar niet. Volgende tip dan maar: ‘Beweeg’. Enthousiast begin ik met een sessie vingergymnastiek, compleet met de knakgeluidjes van krakende vingerkootjes en zo. ‘Holala,’ zegt mijn vrouw die aan haar wasdag begonnen is en net voorbijwandelt met een stapel linnengoed in beide handen, ‘Blijkbaar net een reuze-idee gehad?’ Maar verder komt er niks… Tip drie: ‘Verander je schrijfplek. Ben je gewend met je laptop aan de keukentafel te zitten (ha, een tip op mijn maat), neem dan voor de verandering je laptop eens onder de arm en ga zitten aan een tafeltje in een gezellig café of ga achter in de tuin zitten schrijven’. Dat van dat gezellig café zie ik wel zitten al zal Serge van de Florian daar wellicht verbaasd bij opkijken. Dat van de tuin kan vandaag niet: het regent immers pijpenstelen. Daarom besluit ik maar thuis te blijven en ook de kroeg niet als remedie te proberen. Wat kan er nog gedaan worden? ‘Hou een notitieboekje binnen handbereik, want inspiratie houdt er geen rekening mee waar je bent en duikt op de meest onverwachte momenten op. Vang ze onmiddellijk op in een notitieboekje’. Tja, dat had ik dus eerder moeten doen… Opschrijven dus op het boodschappenlijstje : één notitieboekje, één. In de toekomst ga je mij niet meer horen zeuren over gebrek aan inspiratie! Tip vijf staat me inmiddels al op het scherm uit te lachen: ‘Doe de deur dicht.’ Pardon? Ik lees verder: ‘Zorg voor rust, zodat je je echt kunt concentreren. Doe de deur dicht en vergewis je ervan dat niemand in de buurt is…’ Maar de deur is dicht! Ik word écht door niemand gestoord, alles verloopt perfect rustig zoals ik dat graag heb.
Langzaamaan begint het donkerbruine vermoeden me als een suffe salamander door het zomergras te besluipen dat deze tips niets aan mijn probleemdag zullen veranderen. Ondertussen komt mijn vrouw opnieuw de kamer in. Het huislinnen is weer veilig opgeborgen. Zou er ook laundry woman’s block bestaan? Ze ziet het nog immer witte laptopscherm en vraagt: ‘Gaat het niet?’ – ‘’Nee, geen ideeën vandaag.’ ‘Waarom begin je er niet gewoon aan?’, vraagt ze en loopt schuddebollend naar de keuken. Dit is het! Gewoon doen! Net zoals in koud water springen. Effe adem inhouden en duiken. Ik zet mijn vingers losjes op de toetsen, adem nog eens diep in en… de lettertjes lopen als rijtjes mieren over mijn scherm, mooi van links naar rechts… Na twee minuten staat er dit: ‘Lieve lezers. Vandaag zullen jullie je column in dit blad moeten missen. Ik kamp met een kwaaltje dat men in het schrijverswereldje writer’s block noemt. Niks ernstigs, alleen komt er geen zinnig idee op papier. Wellicht duurt het niet lang en ik beloof jullie dat ik er volgende keer weer wel ben. Vriendelijke groet en tot dan.’