Vakantie

Wanneer je dit leest, klopt de grote vakantie weer met veel aandrang aan de deur, zijn de rododendrons echt helemaal uitgebloeid en heeft Duitsland wellicht (weer eens) het EK2012 voetbal in Polen en Kroatië gewonnen… Het wordt dus tijd om met Jan, Piet, Joris en Corneel naar het pretpark te trekken, want dat hebben ze wel verdiend met zo’n goed schoolrapport. Met akela naar de bossen kan ook: daar kunnen ze hossen, daar kunnen ze klossen, weet je nog? Maar liever niet meer naar zee met een balonnetje dat fladdert, dat fladdert in de wind, want vorig jaar hebben we daar toch twee weken in een appartementje gezeten met alle dagen regen! Gore ellende. Binnen handbereik komen ook de rondetafelgesprekken thuis met de oudste dochter die ab-so-luut naar Pukkelpop wil. Want alle vrienden en vriendinnen gaan en ‘je wil toch niet, ma, dat ik als een seut bekeken wordt? En nee, daar vliegen heus niet elk jaar de bomen door de lucht!’

Het wordt dus weer tijd na veel kopbrekens heksentoeren uit te halen en ervoor te zorgen dat de kids zich twee maanden niet gaan vervelen. Dat is geen eenvoudige klus, want hoe doe je dat als je zelf maar twee of drie weken vakantie hebt en nadien weer je baan met wisselende posten moet opnemen? Bovendien wordt vakantie nemen voor steeds grotere bevolkingsgroepen financieel niet meer haalbaar vanwege net energiebesparende maatregelen getroffen voor de stulp, of vanwege net een nieuwe vaatwasser moeten kopen (want de vorige was versleten), of vanwege de crisis (die komt, nee die is er al), of vanwege andere prioriteiten in de nabije toekomst…

Vooral bij die laatste financiële bezwaren kan ik me aardig wat voorstellen. Het doet me terugdenken aan de gezegende decembermaand van vorig jaar: de Sint was al gepasseerd en Kerst en Nieuwjaar stonden voor de deur, net zoals de vakantie nu. Met onze kleindochter gingen we - als verlaat verjaardagsgeschenk - naar de Grote Piet Piraatshow van Studio 100. Eerst : tickets van 23 euro per persoon (ofschoon kinderen van vijf, zes jaar niet alleen kunnen komen, toch eenheidsprijs!), geboekt via internet (dus nog enkele euro’s aan administratie- en reservatiekosten). Als je op de grote dag (goed op tijd, want zo’n kind heeft al dagenlang rode wangetjes) naar de zaal gaat, word je strategisch langs een rij verkoopstandjes geloodst met allerlei promotiegadgets : lichtjes om in de zaal mee te zwaaien, Kabouter Plopmutsen (pardon, dacht dat dit een Piet Piraatshow was, toch?), dvd’s en cd’s (K3!), boeken, je noemt het maar… Het colaatje, het zakje chips, de chocoladereep, alles voor deze gelegenheid tegen ‘maar’ drie euro… En dan de show. Ofschoon aangekondigd voor drie in de namiddag… begint die uiteindelijk voor een zaal met zo’n zeshonderd inmiddels ongedurige kinderen pas twintig minuten later. Effe het hele repertoire afraffelen en een uurtje later sta je als je dat wilt (lees: als je aan de boulevard des délices kunt weerstaan) alweer buiten… Een optelsommetje leert dat de vier mensen van Studio 100 tegen deze prijzen een aardig uurloon verdienen. Wat me echter nog het meest verbijsterde was dat deze gevierde en geliefde acteurs na afloop zo’n honderdvijftig kleuters met zelfgemaakte tekeningen in de polletjes in de kou lieten staan en het niet nodig vonden daar een kwartiertje extra voor uit te trekken. Vlug handje geven aan de eerste twintig en wegwezen! Met nadien de nodige moeilijke momenten voor de mama’s: ‘Waar is Piet nu naartoe?’ – ‘Tja, die moest dringend naar het toilet.’

Ik heb me afgevraagd: ligt in deze verkoopstrategie die schaamteloos misbruik maakt van kinderen ook niet een heel klein, petieterig zaadje voor wat prematuur opkomend racisme? Want wat gebeurt er de volgende maandagochtend in de (overigens steeds heterogener wordende) klasjes met de kindertjes die tegen deze prijzen niet naar Piet en zijn vrienden konden of mochten? En die weten dat zo’n optreden ook in de toekomst moeilijk zal blijven? Zijn de kindervrienden van Studio 100 wel zo kindvriendelijk als ze willen laten uitschijnen?

Hetzelfde gebeurt nu – in de zomervakantiemaanden – met pretparken als De Efteling, Walibi, Bobbejaan- en Plopsaland, (hé weeral van Studio 100!), Sassafras en Bellewaerde. Of met Rock Werchter, Pukkelpop en Marktrock… je noemt het maar. Maar in september zijn we er weer allemaal, uitgeslapen en met opgeladen batterijtjes. ‘Bwah… toch blij dat de school weer begint.’