TV-journaal
De voorbije februarimaand… Vier willekeurig gekozen items uit de tv-journaals. Ik speel even Freek Braeckman. Een. Omdat ze thuis vaak zonder ontbijt moeten vertrekken ‘s morgens, krijgen kinderen van de lagere school in Griekenland tijdens de speeltijden voedingssupplementen. Ook met de volwassen bevolking gaat het financieel van kwaad naar erger. De eurocrisis, weet je wel. De boosheid van de man en vrouw in de (meestal) Atheense straat richt zich soms ook naar ons: ze voelen zich in de steek gelaten en wij moeten dan ook maar niet meer komen genieten van de mooie, blauwe, maar nog altijd Griekse zee, van de lekkere temperatuur en van de antieke bezienswaardigheden. Twee. Uit Syrië krijgen we dagelijks beelden te zien van burgers die het niet eens zijn met het regime en die door regeringstroepen van straat worden gevaagd, niet enkel met waterkanonnen, maar ook met het scherp uit tanks en mitrailleurs van het leger. Via gsm-filmpjes wordt ons gevraagd: waarom laten jullie dit in godsnaam gebeuren? Doe iets! Help ons! Drie. Oei, plotse winterprik in eigen land. Min vijftien en lager en een te grote massa daklozen op straat nog. De nieuwe staatssecretaris voor maatschappelijke integratie en armoedebestrijding krijgt de volle laag. Te weinig opvangplekken! Hoe is dat mogelijk? Dit kan toch niet in een beschaafd land? Parlementaire vragen, mediahetze tegen De Block. Doet de temperatuur meteen enkele graden stijgen. En vier. In het Zwitserse Lausanne wordt de cero-cero-cero-cinco-man door het TAS definitief aan de paal genageld. Een microscopisch klein chlenbutarolgehalte in zijn bloed, ja ja… en hij kan niet verklaren hoe het erin geraakt is! Besmette biefstuk? Mijn oor… Twee jaar schorsing dus, met terugwerkende kracht. Weg touroverwinning. Weg verdiensten van de voorbije twee jaren. Uit het wielercircus dat zich op dat moment in Qatar vermaakt, komen slechts spaarzame reacties.
We zoeken een knus hoekje in de sofa op, voeten op het salontafeltje… Vier keer is de hamvraag dunkt me: hoe staat het met onze solidariteit? So-li-da-ri-teit? Onze globale aansprakelijkheid, zeg maar, voor wat er met onze medemens waar ook ter wereld af en toe misloopt. In Griekenland keurt een regering in paniek de ene bezuinigingsmaatregel na de andere goed, op zoek naar sympathie en de nodige euro’s van de rest van Europa, terwijl buiten de parlementsgebouwen de bevolking murw geslagen op straat komt. Duitse en Nederlandse politici beweren schaamteloos dat de EU best verder kan zonder Griekenland, vanuit financieel oogpunt overigens een pertinente leugen. Twee grote - en dus vetohebbende - landen zoals Rusland en China verwerpen in de Veiligheidsraad van de VN even schaamteloos en zonder enige toelichting een voorstel dat stelt dat de Syrische bevolking moet beschermd worden tegen wandaden van het eigen regime. Het wordt gebracht als een fait divers in de berichtgeving. Ondertussen gaat de burgeroorlog door: vandaag weer zeventien doden en een veelvoud daarvan aan gewonden… Met bewonderenswaardige kalmte licht Maggie De Block haar nog jonge beleid en de winterse opvang van daklozen toe bij één van de pershorzels die het overigens niet enkel op haar beleidsdaden gemunt heeft. De situatie onmiddellijk en helemaal oplossen kan ze niet, maar een dag later komt ze met de melding dat er toch weer vijfhonderd personen méér uit de kou gered kunnen worden… En de zwaarbetaalde wielrenners die de krentenwegers uit Lausanne lik op stuk zouden kunnen geven door unaniem te verklaren dat een hertekende Ronde van Vlaanderen, (waar we ons binnen een paar weken weer massaal aan gaan vergapen) voor hen niet meer hoeft als een collega zonder bewijs van schuld wordt veroordeeld, zwijgen nog altijd in alle talen…
Blijkbaar is solidariteit anno 2012 iets dat je moet verdienen? Iets waaraan voorwaarden verbonden zijn? Nee toch? Solidariteit is. Punt.
We zitten nog altijd knus op de sofa. Toch ook even kijken naar ‘Man bijt hond’. Altijd leuk. Een anonieme man wil zijn steentje bijdragen tot het oplossen van de winterellende van de daklozen in eigen land. Geen opvallende man. Alledaags flatje ook. Twee slaapkamers, goed verwarmd, waarvan er dagelijks eentje onbewoond blijft. Zijn conclusie lijkt voor de hand liggend: hier kan een klein gezinnetje terecht voor enkele warme nachten. Uitgeruste keuken, zitkamer met tv en nog wat extra gezelligheid… hij stelt het allemaal ter beschikking. En hij heeft het aan zijn gemeentebestuur en het ocmw gemeld. Edoch: er komt niemand. Ook niet na zijn wat naïeve oproep via de koopjessite Kapaza op het internet. Maar toch: een man naar mijn hart!