Triest
… word ik als ik hoor hoe gewetenloze mensenhandelaars woekerwinsten opstrijken en medemensen – ja, toch? – die op zoek zijn naar een beter leven met een lek rubberbootje de zee opsturen.
… ben ik wanneer mijn krant me meldt dat voor het Griekse eiland Lesbos een boot met zesenveertig bootvluchtelingen zonk en dat voor de kust van Turkije dertien mensen verdronken nadat hun bootje in aanvaring was gekomen met een ferry.
… voel ik me als ik lees dat dit jaar al meer dan tweeduizend vluchtelingen om het leven kwamen tijdens de gevaarlijke oversteek via de Middellandse Zee.
… word ik wanneer ik lees dat Frankrijk zijn ereconsul in de Turkse stad Bodrum heeft geschorst, omdat de vrouw een winkel uitbaat in de stad en bootjes en reddingsvesten verkocht aan vluchtelingen die ze gebruiken voor de overtocht naar Griekenland.
… voel ik me als ik in mijn herinnering het op mijn netvlies geëtste beeld terugzie van Aylan, het driejarige Syrische jongetje dat enkele weken geleden verdronken aanspoelde bij de Turkse badplaats Bodrum.
… ben ik wanneer ik op tv zie hoe in Lesbos de spanning oploopt en twee zeventienjarige eilandbewoners molotovcocktails gooien naar Syrische families die in een park kamperen, terwijl enkele honderden meters verder een clubje rijke toeristen zonnebaadt en cocktails drinkt onder een fleurige parasol.
… word ik wanneer ik zie hoe sommige Europese lidstaten hun grenzen beveiligen met rollen prikkeldraad en metershoge hekken. En wanneer ik hoor dat het Hongaarse parlement een wetsvoorstel goedkeurt dat bepaalt dat het leger ‘onder bepaalde omstandigheden’ het vuur mag openen op vluchtelingen.
… voel ik me wanneer ik de Sloveense politie aan de grenspost nabij het dorp Harmica traangas zie inzetten tegen honderden vluchtelingen die vanuit Kroatië de grens wilden oversteken.
… ben ik wanneer ik de foto’s te zien krijg van de schier eindeloze rij vluchtelingen die in Hongarije over een spoorlijn naar de Oostenrijkse grens loopt. In de massa: een jongetje van amper tien, nog in zwemshorts, op versleten sportschoenen, met een plastic vuilniszak als enige bescherming tegen de regen… en, vooral, alleen.
… word ik wanneer ik zie hoe de Hongaarse journaliste Petra Lasló een voor de politie wegrennende Syrische-vluchteling-met-zoontje-in-de-armen bewust en moedwillig pootje licht en daar spectaculaire tv-beelden van draait.
… voel ik me wanneer ik de vader zie die er nog net in slaagt zijn dochtertje de bus in te slepen wanneer in de Kroatische grensstad Tovarnik veel te veel vluchtelingen in veel te weinig autobussen worden gepropt.
… ben ik als ik weer terugdenk aan de beelden van die verlaten vrachtwagen – ergens langs een Oostenrijkse autoweg geparkeerd in de volle zon – met liefst eenenzeventig gestikte vluchtelingen aan boord.
… word ik als ik zie hoe honderden mensen in tentjes moeten kamperen in het Brusselse Maximiliaanpark, omdat het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen slechts tweehonderdvijftig asielaanvragen per dag kan verwerken.
… voel ik me als ik zie hoe Europese leiders oeverloos palaveren, in een kringetje rondzeuren over quota en besluiteloos de schouders ophalen bij zoveel menselijk leed.
Triest, verontwaardigd, boos, machteloos… En een beetje beschaamd. Dat ook.