Staking

Vandaag zou ik willen schreeuwen. Roepen. Brullen. Tieren. Want: verontwaardiging troef. En daarbovenop ook nog een beetje shock. Eergisteren was ik er via mijn persoonlijk venster op de wereld bijna live getuige van hoe bij een betoging tegen het beleid van de regering in Brussel (waar anders?) een politiecommissaris door een demonstrant met een welgemikte klap met een steen werd geliquideerd. Zum kotzen. Het was een vreedzame betoging geweest, vertelde de journalist die de gebeurtenissen van de dag op een rijtje had gezet, maar op het einde liep het ‘een beetje’ mis… Waterkanon. Chargerende ordediensten. Met het gekende gevolg. Je zag de commissaris aan het hoofd van zijn troepen (hoelang is het geleden dat we dat nog zagen?) een groepje betogers, dat net een aanvang had gemaakt met het vakkundig vernielen van enig publiek bezit, tot betere gevoelens aanzetten. Ik weet al niet meer wat hun doelwit was, een bushokje? En toen was er plots die sluipmoordenaar met het rode hesje, die zich tussen de politiemensen begaf en doodgemoedereerd (het woord is bewust gekozen, klemtoon op het eerste deel ervan) de enige politieman zónder bescherming (géén helm, géén schild, géén combat dress, enkel met de wapenstok in de hand) in de rug aanviel en hem die net niet fatale klap toediende. Zo bleek later. Gelukkig. Wat die man in het vakbondshesje bezielde? Ik weet het niet. En vooral: ik begrijp het niet. Wat ik wél begrijp is dat mensen die zich benadeeld voelen soms hun protest op straat willen uiten. Publiek je ongenoegen uiten en betogen is nog altijd een democratisch recht. Weliswaar een recht dat met omzichtigheid gehanteerd dient te worden, maar écht wel een recht. Alleen als dat recht het laagste in de mens naar boven haalt, heb ik daar plots geen begrip meer voor. Voor de duidelijkheid: de momenteel zo escalerende onvrede begon zowat een maand geleden in onze gevangenissen. Cipiers die het werk neerlegden, omdat ze zich onderbemand voelden. En daardoor ook onveilig. En dus ook onderbetaald. En dus ook…

Inmiddels is één van de meest kwetsbare groepen in onze samenleving al meer dan vijf weken lang de dupe van deze, met permissie, wel heel erg over de schreef groeiende situatie: schrijnende beelden van gevangenen die door getraliede vensters hun wanhoop uitschreeuwen naar een kluitje journalisten dat de overkokende situatie bij de gevangenis van dichtbij volgt. Al twee weken niet meer gedoucht. Geen bezoek meer. Geen wandelingen (een geïnterviewde cipier had het over het ‘luchten van de gevangenen’). Onregelmatige maaltijden. Geen contact met de buitenwereld. Mensonterende sanitaire omstandigheden. Je noemt het maar. Terwijl… de penitentiair beambten in dit land tot de best betaalde ambtenarengroep behoren. Terwijl… er in dit land één cipier tewerkgesteld wordt per 1,63 gedetineerden, amper meer dus dan vijf jaar geleden toen er één cipier was per 1,59 gedetineerden. Met het tienvoudige van die cijfers zouden mensen in de onderwijssector van blijdschap een dubbele salto achterwaarts maken. Met dubbele schroef… Ondanks alle verhalen over verouderde gevangenisinstallaties, die je met een staking niet echt kunt oplossen, heeft het er dus ook de schijn van dat de cipiers – die eerder al in het voorbijgaan ook de ambtswoning van ‘hun’ minister aan diggelen sloegen – klagen met gezonde benen. En dat – hield mijn wijze vader me destijds voor – moet je niet doen. Leidt alleen tot meer ongenoegen en verzuring.

In de posttraumatische periode van de terreuraanslagen in Brussel, in een crisistijd ook dat iedereen zo ondertussen zou moeten beseffen dat wij allemaal, ook jij en ik, wat zullen moeten inleveren van onze levensstatus om die voor onze kinderen en kleinkinderen te bewaren, in een tijd dat zowat alles – energievoorzieningen, migratiepolitiek, financiële zekerheid,… – met regelmaat onder vuur komt te liggen, zijn de wekenlang aanslepende staking van de cipiers in dit land, de steeds falende onderhandelingen daarbij en de starre reacties van de vakbonden daarop wel erg slechte signalen.