Royalty Watcher
Voor de royalty watchers onder jullie zijn dit voorzeker spannende tijden, lezers. Ikzelf blijf nog altijd verstoken van enige nieuwsgierigheid naar het doen en laten van onze koninklijke familie. Ik lees er niets over in de ‘boekskes’ als ik op bezoek ben bij mijn kapper, tandarts of huisdokter en ook in de meer ernstige media kan dit thema me maar matig interesseren. Maar voor velen blijken de vorst en zijn gemalin, hun kinderen, hun ouders, broer en zus, schoonbroer en schoonzus een bijna onuitputtelijke bron van... Ja, waarvan eigenlijk? Interesse, empathie, meeleven, medelijden? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat iedere stap die het vorstelijk paar en zijn entourage vroeger en nu buiten de beslotenheid van het koninklijk paleis zette en zet, mag rekenen op de ruime belangstelling van de bevolking en de media van dit land.
Nog maar net hadden we - op de nationale feestdag dan nog - een historische abdicatie annex troonopvolging met eedaflegging achter de rug of de openbare omroep kondigde aan dat zij een kwalitatief hoogstaande fictiereeks over de abdicerende vorst hadden ingeblikt. Die is inmiddels elke zondagavond te bewonderen op de buis onder de titel Albert II. Ik geef toe: deze keer kan ik het toch niet laten te kijken. Zoals te verwachten viel werden de eerste drie afleveringen massaal becommentarieerd. Sommigen vinden het - en ik citeer: 'een ontroerend portret van het lief en leed van de koninklijke familie.' Anderen hebben het over FC De Kampioenen in een vreemde setting. De VRT zelf vindt het dus kwaliteitsvolle fictie ‘binnen historische krijtlijnen’, waaraan een hoop research voorafgegaan is. Maar: onze openbare omroep is bevooroordeeld, roepen de tegenstanders. Een oratio pro domo, want kijk naar de kramikkige dialogen, naar de amateuristische grime, naar… Vooral het argument dat het om fictie zou gaan, begrijp ik niet zo goed. Ik zei al dat ik geen royalty watcher ben, edoch heb ik nog niets gezien dat ik niet al eens - het weze zijdelings - gezien of gehoord had. Hoe fictief is deze reeks dan wel? Zelf vind ik het eerder een amusante poppenkast met karikaturen van personages die ons de indruk willen geven dat we wekelijks een uurtje achter de schermen van het paleis mogen kijken. Ik vermoed dan ook dat het gegniffel in de doorsnee Vlaamse huiskamer niet uit de lucht is, vooral wanneer BV’s als Jean-Luc D. uit V., Guy V. uit G. en recent nog Wendy V. uit O. hun opwachting maken. Deze laatste vond het zelfs nodig via haar man de scenaristen een klacht voor laster en eerroof aan de broek te smeren wegens een onverholen insinuatie aan haar adres in de derde aflevering. Inmiddels viel het wel mee met die klacht en werd de zaak in der minne geregeld, maar de affaire was weer enkele dagen smullen voor de media die breedvoerig over het incident berichtten. Opnieuw: als dit toch fictie is, waarop baseerden Franske en zijn ex-zangeres zich dan? En waarom excuseerde de VRT zich dan zo vlug en uitvoerig bij Wendy en haar entourage? Het moge duidelijk zijn: het fictieniveau van deze serie ligt duidelijk onder het vriespunt op de mediatieke thermometer en moet vooral gezocht worden in de karikaturale manier waarop mensen uit de koninklijke kringen hier dramatisch (in alle betekenissen van het woord) gestalte krijgen.
En nog nieuws uit de royaltywereld. Nog maar net had nieuwbakken koningin Mathilde laten weten dat de aansprekingsvorm die het best bij haar past in de toekomst 'majesteit' zou zijn en niet 'mevrouw' zoals bij haar voorgangsters of ze kwam al samen met haar gemaal een blijde intrede doen in onze provinciehoofdstad. Bent u gaan kijken? Ik niet, wegens... ja wegens wat? Teveel staatsie en protocol? Teveel publiek op een te klein parcours? Te weinig authenticiteit? 's Avonds op tv zag ik onze vorsten, stralend en gelukkig in een fris herfstzonnetje voor een enthousiast publiek (hoofdzakelijk erg jonge en eerder oude) fans over het Stadhuisplein wandelen. Ik vond niet dat ik iets gemist had. Maar dat zal wel aan mezelf liggen.
Laat ik besluiten met de constatering dat zich in dit land momenteel een vreemd dilemma afspeelt. Het noordelijke gedeelte van het land, dat volgens het zuidelijk deel ervan de monarchie liever kwijt is dan rijk, loopt storm voor alles wat met ons vorstendom te maken heeft. Het zuidelijk deel van ons land dat volgens het noordelijke deel ervan té koningsgezind zou zijn, blijft (voorlopig) apathisch. Geen massale toeloop bij een koningsbezoek, geen ronkende koppen in de plaatselijke pers, geen ‘hoogstaande fictie’ over koninklijke onderwerpen. Van het zuidelijk front, geen nieuws, zo lijkt het wel... Nu nog even afwachten of de blijde intrede van onze vorsten in Antwerpen mijn aanvoelen bevestigt of net ontkent. Ondertussen begrijp ik er echt niet veel meer van. Maar ik zei het al: ik ben dan ook een allerbelabberdst royalty watcher.