Opstel van Kareltje
Leve de school
Als u, lieve juf Nederlands, dit leest, hebben wij, uw pupillen, wederom de schoolpoorten bestormd. Blij dat we terug naar ons klasje mochten. Want het duurde lang, die grote vakantie. Twee maanden niksdoen, je geraakt er volkomen kierewiet van. Verveling troef, want zeg nu eerlijk: hoe kijk je tegen zo’n zee vol lege momenten aan? Hele dagen op je iPad rondneuzelen, ja dat wel. En tv-kijken. Gelukkig dat er nog appelproducten en digitale televisie zijn in deze maanden vol opperste ledigheid. En heet dat het was! De motten verschroeiden in de buxushaagjes. Kun je je voorstellen hoe onze bloemenprachtige tuin eruitzag na twee weken. Overdag buitenkomen ging niet, vond ook mama. Dus moest je wel naar de Europese kampioenschappen atletiek kijken. En naar de zevenkamp. Dat duurde twee dagen. Maar welke lol is eraan als je al op voorhand weet dat Nafi Thiam daar weer met de gouden plak gaat lopen? Of springen? Of kogelstoten? Of…? Ja, wat moest ze nog allemaal doen? Oersaai, toch.
Papa en mama waren een stuk beter af. Die moesten de verveling maar drie weken trotseren, maar dan… De auto in en voor de zoveelste keer in mijn leven in een stikhete auto naar het zuiden. Urenlang de autowegen (papa zegt ‘autostraden’, maar dat is geen Nederlands, denk ik) afrossen of stilstaan in de file. In de auto naast ons in de buurt van Lyon wel een leuk meisje gezien. Zij glimlachte en wuifde even. Maar ook uit haar, overigens mooie, ogen droop de troosteloze saaiheid van het stapvoets op weg zijn naar de verschroeiende zuiderzon. We hebben toch even teruggewuifd. Daarna drie weken aan het zwembad. Wat doe je daar in godsnaam? Zwemmen. Ja, dat wel, natuurlijk. IJsjes eten ook, maar voor de rest alleen een bruin velletje kweken, want de thuisblijvers moeten toch kunnen zien dat je het leuk gehad hebt, op vakantie, daar in sunny Spain…
En dan weer thuiskomen. Opnieuw geen verademing, want ook in België bleef het stikheet. Omdat papa en mama weer aan de slag moesten en duidelijk s-u-p-e-rblij waren hun collega’s terug te zien, moest ik dan maar een weekje naar het voetbalkamp. Dat was al maanden eerder afgesproken. En zus moest naar een heus macramékamp. Poeh! Helemaal een sof! Bij meer dan dertig graden draait zelfs Ronaldo na een uurtje van zijn stokje. En bovendien: macrameeën kan zus thuis in de tuin onder de perenboom toch ook? Nadien mochten we gelukkig een weekje naar opa en oma. Daar zoemde de ventilator ook wel de hele dag, maar je hoort er altijd van die supervreemde en dus leuke verhalen. Want opa en oma kunnen heel goed vertellen. Bleek dat opa en oma zich nooit ofte nimmer verveelden tijdens de grote vakantie. Ze moesten dan ook niet verplicht mee naar een of andere zuiderse bestemming. Oma beweerde zelfs dat ze pas op haar veertiende voor het eerst naar het buitenland is geweest. Met de materniteit (of was het ‘de mutualiteit’? Soms gebruikt ze van die moeilijke woorden…) naar Mekka, of nee, naar Melkdal (of was het Melchtal?) in Zwitserland. Het zal wel ‘mutualiteit’ geweest zijn, want ik heb het opgezocht in mijn online-woordenboek. Op haar veertiende had ze in een materniteit in Zwitserland nog niks te zoeken. Denk ik toch. Opa was in zijn jonge jaren blijkbaar een hele grote vakantie met enkele vrienden in de weer om een oude kinderwagen die hij op zolder gevonden had, om te bouwen tot een formule-één-racewagen. Toen ze in hun dorp een helling van wel tweehonderd meter (zegt hij) afroetsjten, bleek dat ze vergeten waren er remmen op te zetten. Super! Echt avontuur, toch? Geschaafde knieën en een kanjer van een buil op zijn hoofd, maar dat hoort bij een leuke vakantie. Vindt hij.
Maar nu is alles gelukkig weer gewoon gewoontjes. De vrienden en vriendinnen stonden maandag 3 september even hongerig als ik op het schoolplein. Hongerig naar iets anders dan de grote vakantie, bedoel ik dan. Die eerste avond heb ik mijn boeken gekaft. Een verse punt aan mijn kleurpotloden geslepen. Mijn boekentas uitgestoft (volgend jaar krijg ik weer een nieuwe). En in mijn schoolagenda schreef ik voor alle zes de lessen die we die eerste dag al kregen: ‘Kennismaking met de leerkracht.’ We gaan weer leren. Veel leren!
PS. – Het spijt me dat ik tijdens de vakantie niet de tijd heb gevonden om dat leuke boek te lezen waarover u ons vorig schooljaar zo enthousiast vertelde. Ik ga er binnenkort toch eens aan beginnen. Beloofd.