Nico
Vandaag neem ik het op voor een collega. Nico Dijkshoorn heet hij. Hij woont in Leiden en je hoort hem regelmatig zijn column voorlezen op Radio Eén in het programma Nieuwe Feiten, ‘s middags zo rond kwart voor één. Met een donkere grafstem leest hij zijn Middagjournaal, uiterst monotoon, alsof hij op het punt staat zijn geliefde cavia te begraven. Buiten in de tuin. Onder de ligusterhaag. Die monotone voorleesstijl van Nico zorgt ervoor dat hij bij de luisteraars evenveel juichers heeft als mekkeraars. De enen vinden hem – quote – ‘een literaire verademing in een verschraald radiolandschap’. Unquote. De tegenstanders spreken van ‘een slaapverwekkende, inhoudsloze en pietluttige Hollandse bazelaar’. Beide kritieken heb ik niet zelf geformuleerd, zeker de laatste niet. Ik plukte ze gewoon als frisse madeliefjes op de Radio Eén webwei.
Ik geef het hier graag toe: ik ben een fan van Nico. Ik volg hem al maanden, zowel op de radio als bij de Volkskrant online. Ik bewonder zijn stijl, zijn verrassend, origineel taalgebruik, maar ook zijn onderkoelde humor en zijn satirische kijk op de eenvoudige dingen van elke dag. Gisteren nog hoorde ik hem zijn visie geven over de averij die onze premier opliep toen hij samen met prinses Astrid de start gaf van een loopwedstrijd in Brussel. Foto’s en filmpjes van dit non-event zijn op het wereldwijde web legio aanwezig. Als u ze gemist hebt, kijkt u daar dan maar eens. Nico’s commentaar op dit gebeuren was hilarisch, hoewel niet pijnloos. Vooral niet voor prinses Astrid die met een neprevolver een aanslag pleegde op de oortjes van Charles. Hij noemde haar ‘een onnozel koningswicht dat gewoon is in de paleistuinen met een kruisboog eenden uit de lucht te schieten, maar nu voor een keertje een grotemensenpistool mocht bedienen’. Met nefaste gevolgen dus voor de premier die naast haar stond en naar verluidt blijvende gehoorschade opliep. En met wellicht ook weer enkele geschokte reacties van koningsgezinde luisteraars op de website van Radio Eén in bewoordingen die ik hierboven al aanhaalde.
Eigenlijk was ik vandaag van plan het te hebben over Donald Trump. Maanden te laat, zegt u? Ik dacht het niet. Ik had immers geen zwaarwegend politiek commentaar op de Amerikaanse president in mijn hoofd. Wel wilde ik het hier even hebben over zijn handdruk. Wellicht heeft u het ook wel gezien. Ergens in februari bleef hij meer dan achttien seconden lang voor een bos ratelende camera’s de hand schudden van de Japanse premier Shinzo Abe. De langste handdruk ooit. Gênant was het. Alleen een partijtje armworstelen zou bij een staatsiebezoek nóg beschamender geweest zijn. Angela Merkel kreeg dan een week later weer helemaal geen hand. Wilde Donald aangeven dat hij écht niet met vrouwen in de clinch gaat? De nieuwbakken Franse president Macron voorkwam dan weer een paar weken geleden dat zijn arm uit de kom gerukt werd door zelf een schijnaanval in te zetten. Trumps handshakes dus. Ze hadden me aan het denken gezet over de achterliggende betekenissen van het handjes schudden in het algemeen en daarover had ik een mooi stukje in gedachten. Maar dat komt er dus niet, want…
Groot was vanmorgen mijn verbazing toen ik merkte dat Nico Dijkshoorn zich met net dezelfde vraag had beziggehouden in zijn column in de Volkskrant. Ik voelde me gevleid, want… zou er dan toch sprake zijn van zielsverwantschap? Hij maakt het me nu wel heel gemakkelijk, want als hommage aan Nico sluit ik dit stukje met plezier af met twee citaten uit zijn column. Eén. ‘Door Donald Trump ben ik gaan nadenken over mijn eigen handdruk. Als ik die zou moeten omschrijven: behoedzaam sluit ik mijn hand om een vis die nog kan leven. Zo zit dat met handen schudden. Je kunt geen kant meer op. De ander houdt je hand vast en begint over een cursus creatief schilderen in de Vogezen, en dat hij daar juist opeens heel abstract ging werken.’ En twee, een beetje verder: ‘Handen schudden ligt onder een vergrootglas. Door Donald Trump kom je niet meer weg met een hand die als natgeregend crêpepapier uit de ander zijn hand druppelt. Je bent, in dit tijdsgewricht, je handdruk.’ Mooier had ik het inderdaad niet kunnen verwoorden. Dank, Nico.