Namen noemen
Komkommertijd? Nee, hoor. Een mondiaal legertje fotografen, cameralui en journalisten allerhande voor de ingang van het Saint Mary’s Hospital in Paddington, een Londens ziekenhuis waar George Alexander Louis weliswaar al twee dagen eerder, maar toen nog naamloos, het leven zag… Dat beeld hebben we de voorbije week herhaaldelijk op ons televisiescherm gezien. Dag en nacht werd er patrouille gelopen, de camera’s continu gericht op de voordeur, om zeker geen glimp te missen van het neusje van de nieuwste Britse troonopvolger. Toen de baby van Kate en William eindelijk geboren werd (hoera, het is een mannetje), was er geen naam. Daar werd aan gewerkt, vertelde een vertegenwoordiger van het Britse koningshuis (geeft je meteen een idee wat daar als werken beschouwd wordt) én de Queen herself moest er haar toestemming voor geven. Uiteindelijk werd het dus George, zoals overigens voorspeld was door zowat alle gokkantoren in het UK, Ladbrokes voorop. Met deze naamgeving na slechts twee dagen vestigde het Britse koningshuis overigens een nieuw snelheidsrecord. De naam van Georges vader, William, werd in 1982 pas na een week bekend gemaakt. In 1948 deed het koningshuis er nog een schepje bovenop, want toen Charles, Georges grootvader, geboren werd, duurde het een volle maand vooraleer diens naam wereldkundig werd gemaakt. Namen spelen dus blijkbaar een belangrijke rol in het leven van mensen met blauw bloed in de aderen.
Ook bij ons konden we daar de voorbije weken over meepraten. Want nog maar net was bekend dat onze vorst Albert II zou abdiceren (mooi belgicisme, toch?) of het parlement moest zich al buigen over het probleem van de correcte spelling van de naam van de nieuwe koning. Zou het nu Koning Filip worden of Koning Philippe? Want wie wetten moet ondertekenen kan dat slechts onder één naam doen, zo meldde een woordvoerder van het paleis. Zelf wilde de nieuwe vorst graag kiezen voor de naam zoals hij gespeld werd in zijn geboorteakte, Philippe dus. Inderhaast heb ik toen thuis een gokkantoortje opgericht om de uitslag van deze halszaak te voorspellen: Philippe, tien tegen één; Filip tien tegen één; beide spellingen (naargelang het om Nederlandstalige of Franstalige wetten gaat) één tegen één. Ik heb er een aardige zakcent aan overgehouden, want de Kamercommissie Justitie, in spoedberaad samengekomen, koos inderdaad voor het compromis. Waarmee de zaak, waarvan iedere Belg wellicht enkele nachten niet geslapen heeft, definitief beslecht was.
Maar hoe zou het ondertussen gaan met Karel en Marijke Winkels? Zij verwachten een nieuwe wereldburger en mogen die binnenkort een naam geven. Hun beider naam, want onlangs besliste de federale regering dat de familienaam van de vader, van de moeder of van beiden als familienaam gebruikt mag worden. Daarmee hielp de minister van justitie een vrouwonvriendelijke situatie uit de weg die al sinds de 13e eeuw bestond en die door de Code Napoléon wettelijk werd: een kind moest altijd de naam van de vader dragen. Terwijl vrouwen toch geen tweederangsburgers zijn? Bovendien bleek een systeem met dubbele familienamen op het Iberisch schiereiland perfect te werken. Tot zover alles in orde, maar als je de situatie doortrekt in de toekomst en eens gaat becijferen hoe kinderen met een dubbele familienaam hun kinderen moeten gaan noemen, kom je terecht bij liefst twaalf mogelijke combinaties. Alle namen mogen immers gecombineerd worden op voorwaarde dat ieder ouder maar één deel van zijn (eventueel dubbele) familienaam doorgeeft en dat ieder kind maximaal twee namen krijgt… Ingewikkeld? Jawel, dat vinden Karel en Marijke ook. Stel dat hun jongste kind een jongen is, dan willen ze hem de voornaam Andy geven. Maar dan? Andy Winkels? Andy Luyten? Andy Winkels-Luyten? Nomen est omen (‘de naam is een voorteken’) wisten onze voorouders al, want met deze laatste naam begin je best geen elektrohandel, toch?
Wat me naadloos brengt bij de lijstjes schaamnamen die nu al op het internet circuleren en die gebaseerd zijn op bestaande, vers uit het telefoonboek geplukte naamcombinaties, weliswaar vooral in Nederland. Of wat dachten jullie van Henny Specken-Boonen, van Ludo Post-Vangisteren, van Ben Schoonen-Jonghen?