Lidewij

Maandenlang al kijk ik iedere maandagavond na het Journaal op Eén gefascineerd naar Lidewijs avonturen. Lidewij is een jonge televisiemaakster die zich in korte tijd ontpopt heeft tot de Brusselse Amélie Poulain. Ze woont ergens in een anonieme straat in een al even anoniem appartement in Schaarbeek. Het is haar doel kennis te maken met al haar geburen. Allemaal. Geharnast met haar futuristisch ogende camera-uitrusting, microfoon en  raadselachtige glimlach gaat ze de elke week de deur uit en ze ziet wel wie of wat eraankomt. Meestal ontmoet ze op straat wel iemand die bereid is een babbel met haar te slaan. Of die haar uitnodigt voor een kop thee in zijn of haar flat… of gewoon in het buurtcafé. Soms ontmoet ze mensen gewoonweg bij toeval op de stoep, zoals enkele maanden geleden toen ze kennismaakte met Madame Pluche, een straatveegster van pensioenleeftijd. Die ontmoeting leverde vijf minuten toptelevisie op en is de reden dat ik als een blok gevallen ben voor Lidewij.  Ook voor de mensen in haar straat.

Want het aantal kennismakingen is inmiddels al aardig opgelopen: tot zo’n zestigtal. Lidewij heeft haar straat en de huizen die er zijn mooi uitgetekend op een grote rol behangselpapier. Van de deurbellen is ze alle namen gaan overschrijven en die vult ze op haar kamerbreed schema in. En wanneer ze echt met iemand gesproken heeft, plakt ze er nog een fotootje bij. Voilà. Meer moet dat niet zijn voor Lidewij.

In Lidewijs straat wonen gewone mensen. Jij en ik. Van verschillende leeftijden, nationaliteiten en beroepen. En ze laat het toeval bepalen wie ze wanneer ontmoet. Dat toeval is belangrijk, want vaak levert het onverwachte taferelen en onvermoede situaties op. Zoals met de Afghaanse kruidenier om de hoek, die met tranen in zijn ogen in zijn winkeltje stond toen Lidewij er binnenstapte voor een pondje suiker. Bleek dat hij verteerd werd door de angst dat er in zijn thuisland iets ergs zou gebeuren met zijn vrouw en kinderen, die geen uitreisvisum hadden gekregen om naar België te komen. Televisie met een krop in de keel. Inmiddels is Lidewij ook al de ‘kleindochter’ van een vereenzaamd en bejaard stel zonder kinderen… Hartverwarmend.

In deze duistere dagen die de nasleep vormen van de aanslagen in Brussel zou ik Lidewij als geneesmiddel willen aanbevelen. Als antidotum tegen de waanzin van terroristen. Die gooiden een week geleden niet alleen al onze levens, maar ook alle uitzendschema’s van de VRT overhoop. Maar Lidewij bleef op post. In Schaarbeek, close to the battlefield, nota bene. Met een moslima buurvrouw organiseerde ze op amper een uurtje tijd en op haar eigen, typische manier één minuut stilte voor de slachtoffers en een heuse kaarsjesactie voor al haar buren. Iedereen van haar straat was gekomen…

Misschien moesten we met zijn allen Lidewijs voorbeeld maar volgen. Met de glimlach een praatje slaan met de buren dus. Een goeiendag, ja, maar ‘het mag best een beetje meer zijn.’ Wellicht kunnen we daarmee niet voorkomen dat er in onze omgeving verbitterde malloten rondlopen die met kalashnikovs zwaaien en rondzeulen met bommen in hun rugzakje. Maar het helpt misschien een beetje die onmenselijke realiteit te verteren. En te voorkomen?