La justice du bon Dieu

Vrienden van ons zijn net terug van een vakantierondrit door het zuiden van Spanje: Málaga, Córdoba, Priego, Granada en omstreken. Bruingeblakerd zijn ze, als hazelnoten, want ze hebben er temperaturen van rond de vijfenveertig graden moeten trotseren. In een klein huurautootje. Zonder airco? Vergeten te vragen. Maar: ‘Heet dat het er was!’… Ik voel me plots een beetje schuldig, omdat ik hen enkele maanden geleden met veel bravoure de streek als vakantiebestemming aangeraden heb. Ik ben immers een fan geworden van het warme zuiden, net zoals ik altijd al een fan ben geweest van de regenachtige en killige dagen on tour door Ierland. Het klimaat hoort bij het land. Daar kun je niks aan veranderen. Wel herinner ik me dat ik hen toch gewaarschuwd had dat juli en augustus alles verschroeiende maanden zijn in Zuid-Spanje. Het is niet zonder reden dat je in Andalusië in de namiddag op enkele stoere toeristen na niemand meer op straat aantreft… ‘En daar zaten we dan op dat leuke pleintje. Alleen maar met onze zonnecrème. Factor twintig, ocharme. Sonja zag al na twee uur helemaal rood…’ Het deed me denken aan een eigen reiservaring, jaren geleden…

‘C’est la justice du bon Dieu,’ besloot de apotheker in het bloed­hete Vallauris zijn uiteenzetting en wekte daarmee de wrevel op van mijn vrouw, die dergelijk voorbeeld van ironie in de gegeven situatie niet wist te waarderen. We verbleven immers al een vijftal dagen aan de Franse Rivièra en het was er ongenadig warm, tot veertig graden in de schaduw. Aan het Plage du Midi te Cannes was het slechts 's avonds rond zes uur ongevaarlijk zonnen. Dat hadden we de voorbije dag verzuimd. Met roodgeblakerde schou­ders vol zonne­blaas­jes had mijn vrouw zich uiteindelijk op de terugweg van een dagje trekken door het achter­land van Cannes laten overhalen om toch maar de hulp van de Franse medische nering in te roepen, al had ze de voorbije uren geen ogenblik willen toegeven dat de pijnlijke plekken het plezier van het contact met de Rivièra­na­tuur vergal­den. Na een ampele uitleg over de gevolgen van wat hij een coup du soleil avec allergie noemt, vermeldde de apotheker nog dat vooral vrouwen ten prooi vallen aan een dergelijke kwaal. Hij voegde er met pretoogjes aan toe dat dit dus de welverdiende straf was voor dames die met te weinig textiel aan zonnebaden aan de Zuid-Franse kusten en catalogeerde zich met die uitspraak als een oerconservatief in mijn vrouws opvattin­gen. Hij graaide onder de toonbank naar een pijnverzachtende wonder­spray, voegde er nog een doosje pilletjes aan toe en vroeg 48 Franse frank voor bewezen diensten. Enkele ogenblikken later stonden we weer op straat in Vallauris, het stadje waar Picasso in 1947 een keramiekatelier begon, wat dit plaatsje internationale bekendheid schonk. Het was zes uur 's avonds en nog vrij druk: bosjes toeristen liepen door de hoofd­straat, die aan weers­zijden enkel winkeltjes van goedkoop keramiek­werk en andere plaatselijke specialiteiten herbergde. Geen middel werd ongebruikt gelaten om de argeloze toerist met armenvol aardewerk terug huiswaarts te sturen. Het leek erop of elk winkeltje zijn best deed om nog meer en nog veelkleuriger potten op de stoep uit te stallen dan de buren... De inspiratie van Picasso leek hier ver weg. We slenterden terug richting parkeer­plaats net buiten het centrum en besloten terug te rijden naar Cannes, waar de tempera­tuur inmiddels wat draaglij­ker moest geworden zijn. Van Vallauris besloten we alleen de conservatieve apotheker te onthouden.

Zo moet het ook een beetje met Karel en Sonja gegaan zijn, bedenk ik. Neergesabeld door de koperen ploert in een omgeving die tot de mooiste op deze aardbol behoort. Ik vind het spijtig dat ze zich binnen enkele jaren wellicht enkel nog de hitte en de praktische ongemakken die dat met zich meebracht zullen herinneren. Eerder dan de grandeur van het Alhambra. Nog een geluk dat er zich geen bosbranden in Zuid-Spanje voordeden, dit jaar.