Kliekjesdag
In het kader van mijn wederopleiding tot ‘nieuwe man’ ben ik sinds enkele jaren alvast een man-met-vaste-kookdag. Op vrijdag. Je hoeft dit niet té letterlijk te nemen, want ik wil graag toegeven dat ik af en toe ook wel eens een vrijdagje smokkel. En gelukkig heb ik een echtgenote die beseft dat je gras niet kunt doen groeien door eraan te trekken. Meestal begint zo’n kookvrijdag al op woensdag. Kookboeken raadplegen, want koken zonder recept is aan mij niet besteed. Soms wordt het iets van Jeroen. Soms iets van Piet, of Serge of uit de bijbel van de boerinnenbond zelve. Ik zie het wel. Daarna boodschappen doen. Daarna de act zelf: rommelen met potten en pannen, maatbekers en knoflookpersen, met eieren en groente… Soms ontbreekt me iedere inspiratie. Wat ik dan doe? Wel, net de ijskast eens grondig geïnspecteerd. Er stonden nog wat restjes in van de voorbije dagen. Dat stemde me gelukkig: de maaltijd zou vlug klaar zijn. Opwarmen en serveren. Klaar. Wat wil een man met een vaste kookdag nog meer? Het bracht me ook op het idee van deze column eens een kliekjesdag te maken. Ik serveer jullie drie heel verscheiden hapjes…
Voorgerecht. Mijn slotbemerking in de vorige column, waar ik een beetje ironisch deed over het Cinema Deluxe-fenomeen in de grootste kineketen van het land, wekte alvast bij één van jullie, lezers, enige wrevel, zo begreep ik uit een mailtje. Of ik wat tegen kwaliteitscinema heb? Of het niet tijd werd dat er eindelijk eens komaf gemaakt werd met de ongebreidelde snoepzucht van het bioscooppubliek? Gedaan met het irritant geritsel van chipszakjes, geslurp aan colablikjes en tussentands geknars van popcorn. Inderdaad, hoe kan ik daartegen zijn? Laat me je geruststellen, waarde lezer. Ik ben de laatste die iets heeft tegen rust in de filmzaal. In een niet eens zo ver schoolverleden was ik met enkele collega’s ondermeer verantwoordelijk voor filmopvoeding met de klemtoon op het tweede deel van die samenstelling. Telkens weer als we met onze leerlingen naar de bioscoop trokken, hebben we handenvol tijd, moeite en zorg besteed om net te vermijden dat filmkijken een snackbarbezoek werd waar ook nog een film vertoond werd. Ik heb dus helemaal niks tegen Cinema Deluxe. Alleen vind ik het ronduit – of vierkant, zoals je wilt – hypocriet dat net die bioscoopketen nu uitpakt met deze nieuwigheid-voor-een-beetje-meer door eerst het probleem te creëren door een jarenlange verkoop van het meest diverse snoepgoed en er nu, jaren later tegen betaling een oplossing voor aan te reiken. Vreemd toch? Vroeger vond de bioscoopketen dat de verkoop van snoepgoed financieel ruimschoots opwoog tegen het oppoetsen van de zaal na iedere voorstelling… Dus naast de obligate popcorn, chips, zure ballen en kauwgom… kwamen er na verloop van tijd zelfs nacho’s met ketchup in de zaal. En nu mag je extra betalen voor – weliswaar – een glaasje cava voorop, een inleiding door een eminent filmkenner en een snoepvrije omgeving. Je moet het maar doen. Geen commerciële sukkels, onze bioscoopgoeroes. Maar eigenlijk wisten we dat al langer…
Hoofdschotel. Vanavond werd ik een beetje wee in de maag toen ik voor de tweede keer in evenveel dagen tijdens het televisiejournaal een verslag te verteren kreeg van alweer een partijcongres. De schoonmoeder van alle verkiezingen (nee, de term is niet van mij) komt er al – op krukken? – langzaam aangewandeld en dat is blijkbaar een excuus om de gezichten met oorlogskleuren te beschilderen en krijgshaftige taal uit te slaan. Alom worden deze dagen de kanonnen in stelling gebracht en geen moeite wordt ongebruikt gelaten om de kopstukken van de tegenpartijen alvast van tafel te schieten. Met veel verve soms, maar altijd met overijverige bezieling en soms teveel fanatisme. Maar soit. Hoort erbij. Toch valt het me op hoe negatief een en ander naar de eigen aanhang én naar het kiespubliek wordt voorgesteld. Blijkbaar zijn er alleen maar problemen te verwachten als je niet voor kandidaat x, y of z stemt, zijn alle andere partijen verzamelingen van complete oenen, worden er door alle andere partijen alleen maar loze beloftes gedaan. Als je voor ons stemt zal dit of dat (vul zelf maar iets in, het lijstje van ongenoegens is na enkele dagen al lang genoeg) nooit, ‘en ik beklemtoon’, nooit gebeuren. Nou moe? Mag het een tikje positiever dames en heren politici? Hoe mooi zou het niet zijn als jullie eens samen – met zijn allen, bedoel ik, over de partijgrenzen heen – op zoek gingen naar globale en echt werkende oplossingen voor de problemen die zich stellen? Als er eens gedacht kon worden, los van de partijkleur, los van de enge eigen ideologie (als die er überhaupt nog is), los van alle gevoelens van rancune om het verleden… Het enige positieve politieke nieuws kwam de voorbije dagen van premier Di Rupo die ieder lid van zijn regeringsploeg met een korf streekproducten bedankte voor het goede werk van de voorbije maanden. En die piepte dat de opbrengst van al dat werk zeker positief was. Een dag later droop de stoere oorlogstaal al van mijn beeldbuis. De campagne is dus begonnen.
Dessert. Ook zo moeten lachen met de kandidatuur van Brussel om minstens twee wedstrijden van het EK2020 voetbal in de hoofdstad van Europa te laten spelen? Heel mooi volk aanwezig op een hyperbelangrijke persvoorstelling: Di Rupo, Peeters, zonnestraal De Keersmaecker, je noemt ze maar… Klein probleempje: we hebben geen stadion dat aan de normen beantwoordt. Dan bouwen we er toch eentje. Maar waar? Parking C op de Heizel? Of toch maar op de plek van het huidige Koning Boudewijnstadion? Met of zonder (uitschuifbare) atletiekbaan? Niet de minste consensus over dit alles voorlopig. Je voelt het met je ellebogen aan: het gaat langer duren dan 2020 voor dit kluwen opgelost geraakt. Mag ik daarom een suggestie doen? Misschien kan er bij mijn geliefd KRC Genk een ringetje bij? De meest multiculturele stad van Limburg ligt toch ook in het hart van Europa? Niet?