Kafka op wielen
Wanneer het voorjaar aanbreekt, wordt het in ons gezin traditioneel ook tijd om de auto weer eens te laten onderwerpen aan de kritische tests van de landelijke autokeuring. Ik heb daar telkens een gloeiende hekel aan, want ik kan het niet aanzien hoe onze trouwe vierwieler een kwartier lang gemarteld wordt. De trilplaat, weetjewel. En de uitlaatgassentest mét loeiende motor. Of de carrosseriecheck met de heksenhamer. Horrible! Daarom neemt mijn vrouw jaarlijks deze klus op zich. Dat zorgt natuurlijk voor enige nervositeit vooraf en dat was ook dit jaar niet anders: alle attesten bij de hand? banden op de juiste spanning? kinderzitjes verwijderd? alle gordels ingeklikt? ‘Zorg maar dat je er met een warme motor aankomt…’ Alles in orde, dus kreeg ze een go, go, go.
Een uurtje later was ze al terug. Met een rood keuringsbewijs code twee en de verplichting ons vehikel binnen de vijftien dagen opnieuw aan te bieden voor herkeuring. Reden? Om een of andere reden weigerde de motorkap haar medewerking. Vraagt zo’n inquisiteur - weliswaar beleefd - voor een kijkje onder de motorkap en dan krijg je die niet open. Rotauto! Nu is het openen van de motorkap van onze Ford Mondeo inderdaad een huzarenstukje: logo op het radiatorrooster wegschuiven, sleutel insteken, eerst naar links, dan naar rechts draaien en klaar. Met veel vastberadenheid zou ik haar dat wel eens even demonstreren, maar tot mijn steile verbijstering kwam er ook na mijn soepele manipulaties geen soelaas voor het euvel. De motorkap bleef halsstarrig dicht. Waarom moest die motorkap zo nodig open, wilde ik weten. Omdat je een motorbrand moet kunnen blussen, zo bleek, en ook omdat men het chassisnummer had willen controleren, iets wat bij onze auto ook kan door een klein venstertje net onder de linkerruitenwisser. Maar ja, ik moest toegeven dat ik ook met mijn superieure autokennis niet tot het heilige der heilige van onze Mondeo kon doordringen. Dus werd de garagehouder gebeld. Uitgelegd wat het probleem was. ‘Een kleinigheidje, meneer. Dat lossen we wel even op, komt u binnen anderhalve week maar even binnenrijden. Nee, vroeger kan niet, het is hier verschrikkelijk druk, weet u. En dan hebt u nog altijd twee dagen om de wagen te laten herkeuren. Dag meneer. Prettige dag nog.’
De dag van die afspraak reed ik met ongeschonden zelfvertrouwen de parkeerplaats van onze concessiehouder op. Aangemeld, sleuteltjes ingeleverd. ‘U mag rustig wachten, meneer, drink een kopje koffie, we fiksen het wel even voor u.’ Drie kwartier later wordt me door de werkplaatsoverste met lichtjes ongemakkelijk rondschietende ogen gemeld dat het radiatorrooster zou moeten doorgezaagd worden en het slot uitgeboord. En dat zij de nodige vervangstukken voor een totale waarde van tweehonderd vijftig euro niet in voorraad hebben. ‘Kunt u morgen nog even terugkomen, meneer? U hebt dan nog één dag om weer naar de keuring te gaan.’ In opperbest humeur ben ik dan maar weer huiswaarts getogen, waar ik na het verplaatsen van enkele afspraken een optie op de toekomst nam. Om een lang verhaal kort te maken: ’s anderendaags lukte het dus na drie uur wachten en koffie drinken wél. Misschien hebt u me na afloop wel op mijn knieën in het gras bij de parkeerplaats zien zitten, omdat ik per se en de visu wilde controleren of ik in de toekomst een motorbrand zou kunnen blussen.
Samen met mijn vrouw spoedde ik me een dag later weer naar de kantoren van de grootinquisiteurs van het rollend materieel op onze wegen. Lang aanschuiven hoefde ditmaal niet. Toen ik met verve gedemonstreerd had dat ik de motorkap van deze auto ditmaal wel open kreeg, keek ik fier toe hoe de bediende met zijn zaklampje op zoek ging naar het chassisnummer… en het blijkbaar niet kon vinden. Een beetje verveeld riep hij naar zijn collega van de rij naast hem. ‘Weet jij waar ze in zo’n Mondeo het chassisnummer verstopt hebben, Sven?’ Het antwoord kwam onmiddellijk en was even simpel als voor de hand liggend: ‘Oh, dat kun je zien door het venstertje onder de linkerruitenwisser.’ Nadat hij geconstateerd had dat het nummer echt wel overeenkwam met het nummer op zijn document, liet hij met een zucht de motorkap weer in het slot vallen, overhandigde ons het formulier en zei nog: ‘Je mag binnen gaan aanschuiven om te betalen, meneer.’ We mogen ook weer een jaar zorgeloos rijden. In binnen- en buitenland.