Hij leve hoog...
Onlangs ‘vierde’ ik mijn verjaardag. Nu ben ik niet onmiddellijk de man die je vlug met een feestneus op en een opgeheven pint in de hand enthousiast de polonaise zult zien dansen. Maar dat terzijde. Mijn hele leven lang heb ik al met het onprettige gevoel af te rekenen dat er die dag van echt vieren niet veel in huis kan komen. Mijn verjaardag luidt immers ook het begin van een nieuw schooljaar in: hiep, hiep, hoera. Lekker vieren van op de schoolbanken dus. Al mijn jonge jaren lang. Nadien was ik zo stom om een baan in het onderwijs te kiezen en mijn verjaardag betekende dus elk jaar opnieuw: personeelsvergaderingen, nieuwe klassen, lesopdrachten en voorbereidingen, u noemt het maar. Weinig mensen die echt uitbundig worden van een dergelijk verjaardagsfeestje. Nu na mijn opruststelling naar school gaan niet echt zo nodig meer moet, blijf ik toch zitten met de ongemakkelijke vraag: wat vieren we eigenlijk en waarom? En moet ik daar nu blij of net bedroefd om zijn? Die melancholie overviel me vorige week opnieuw.
Van het feit dat ik weer een jaartje voltooid had zonder al te veel fysische of psychische kleerscheuren werd ik niet echt vrolijk. Het overkwam me gewoon. Toch? Niet dat ik er niet dankbaar voor zou zijn dat het voorbije jaar prima verliep, maar als de zin van een verjaardag vieren erin ligt dat je weer eens een jaartje volgemaakt hebt, zouden we beter dagelijks een mondiaal verjaardagsfeest organiseren voor alle Damodars, Chaya’s en Hadeels die de Zuid-Soedanese hongersnood overleefden. Of voor alle Selda’s, Ayla’s en Mohamads die erin slaagden de hel van Aleppo of Mosul te ontvluchten. Maar ik? Ik heb er niet echt veel verdienste aan dat ik het voorbije jaar succesrijk ben doorgekomen. Ik leefde alleen maar, zonder een spoor van heroïek.
Ook betekent de leeftijd die ik nu bereikt heb nog helemaal niks, zeker niet in het licht van de eeuwigheid. Mijn moeder bereikte vorig jaar de gezegende leeftijd van negentig jaar en daar was ik oprecht blij mee. Negentig. Jemig! Dat lijkt me inderdaad een leeftijd om te vieren. En dat hebben we dus ook op de gepaste manier gedaan. Maar mijn leeftijd is – zeker in haar ogen – die van een snotneus. Nog bijna dertig jaar te gaan voor je ook zo’n vierbaar getal bereikt, jongetje.
Ook vroeg ik me af wie er überhaupt ooit op het idee gekomen is om verjaardagen te vieren. Even gegoogeld. Blijkt dat men vroeger dacht dat ‘boze geesten aangetrokken werden door jarige mensen. De aanwezigheid van vrienden en familie en hun cadeaus, goede wensen en gedachten zouden de jarige beschermen tegen onheil. In eerste instantie was het verjaardagvieren een voorrecht voor koningen en andere mensen van belang, later vierde men ook de verjaardagen van “gewone” mensen en kinderen.’ Nou, nou… Ik herinnerde me plots dat ik eens in een Ierse pub meemaakte hoe een jarige een pak slaag kreeg van zijn familieleden en vrienden. Hij kreeg evenveel klappen als hij jaren oud werd. Om de demonen te verjagen. Iemand vertelde me tijdens die overigens erg ludieke kloppartij dat zoiets ook in Rusland gedaan werd. Alleen, daar worden kinderen aan hun oren getrokken.
Laat ik dus iedereen maar geruststellen: van boze geesten had ik op mijn verjaardag vooralsnog geen weet. Ook de dagen er net voor en net na niet. Ik voelde me de voorbije dagen eerder een beetje zoals toen ik twaalf werd. Ik droomde er toen van dat de cijfertjes van die leeftijd zo snel mogelijk omgekeerd zouden worden. Nu droom ik daar opnieuw van: weer 21!
Inmiddels dank ik iedereen die het nodig vond me een kaartje (al dan niet per post), een e-mail of een smosje te sturen bij mijn verjaardag. Ik dank ook iedereen die dat niet nodig vond, want inderdaad, je verjaardag is een dag als een andere. Niks speciaals, toch? In vrijwel al jullie berichtjes las ik immers: ‘Maak er een mooie dag van’. En laat dat nu net zijn wat ik al mijn heel verblijf op deze aardbol probeer: van iedere dag een zo mooi mogelijke dag maken. Of me dat gelukt is, laat ik in het midden. Maar we gaan ermee door. We leven hoog. Inderdaad.