Hete herfst?
Als we alle berichten au serieux mogen nemen, kondigen er zich duistere tijden aan. Dat mag je deze keer best ook letterlijk nemen: het dreigende afsluiten van onze elektriciteit is nog altijd een hot item en het wordt dus deze winter wellicht wel ergens héél donker en koud in Belgenland. Ik durf hopen dat dat dan niet te lang moet duren. Want ik geef het toe: met de ganzenveer een column schrijven bij kaarslicht lijkt zelfs voor uw dienaar een beetje téveel nostalgie.
Annemie Turtelboom deed daarom deze week een zeer onvrouwelijk ogend procrastinatievoorstel om teveel tijdelijke en regionaal gespreide donkerteperiodes te vermijden. De wekelijkse was- en strijkbeurt eens een beetje verschuiven, zou al veel oplossen, meent zij. Ik zou zelfs nog een stapje verder durven gaan: afschaffen die wekelijkse strijk- en wassessies! Voor een tijdje toch. Zoals veertig jaar geleden, toen we te maken kregen met een precair olietekort en de overheid ons zes autoloze zondagen aan de (overigens feilloos gestreken) broek lapte. Maar: wat hebben we toen toch ook genoten van de stilte, van het lekker thuisblijven, van het boek bij de knisperende open haard en van de stadswandeling in zuivere buitenlucht? Ieder nadeel, heb ze voordeel, zoals een beroemde Lagelander-aan-de-zee al eens eerder opmerkte. Misschien lukt zoiets met het dreigende elektriciteitstekort nu nog eens. Wellicht gaan we er een paar dagen wat verkreukeld bijlopen. Et alors? Bij het leger slaagden we er toch ook in een feilloze vouw in onze uniformbroek te krijgen door ze simpelweg onder onze matras te leggen?
Helaas, ook andere onrust dient zich aan. Een aantal vakbondsbonzen, zelfverklaarde economische goeroes, sterrenwichelaars en kaartenleggers waarschuwen ons dat het ons leven nooit meer hetzelfde gaat worden. En dat ons een hete herfst te wachten staat... Immers, onze kersverse premier had enkele weken geleden in het parlement zijn regeringsverklaring nog net niet helemaal voorgelezen of in de cenakels van zowat alle vakbonden werden al harde acties gepland, zogezegd om een en ander 'sociaal' bij te sturen... 's Anderendaags vonden boze vakbondslui het al nodig het hoofdkwartier van een regeringspartij een beetje te verbouwen. Weer een dag later strandde een hoop treinreizigers in een paar stations in Wallonië. En nog een dag later was er al een resem regionale en één heuse nationale stakingsdag gepland. Klap op de vuurpijl: de vrijdag voor de novembervakantie, tijdens de traditioneel vroegtijdige uittocht van vakantiegangers, wezen overijverige politiemensen in Zaventem en Brussel-Zuid er de ouders met schoolplichtige kinderen uitvoerig en héél stipt op dat ze eigenlijk nog niet met vakantie mochten... Vliegtuig gemist? Snelle trein naar Parijs of Londen al vertrokken? Eigen schuld, dikke bult! Van hypocrisie gesproken: al jarenlang verlaten hele horden ouders met hun kroost het land enkele dagen voor de scholen voor een tijdje de deuren sluiten. Om enig economisch gewin. Geen haan die er totnutoe (echt) naar kraaide.
Wat is er dan nu plots veranderd? Wel, verkondigen de diehards in alle media die er oren naar hebben, dat we twee jaar langer zullen moeten werken om eindelijk met pensioen te mogen gaan. 'Kapotgewerkt,' beweert een politieagent op de nationale tv-zender. Ik schat hem zo'n vijfendertig jaar oud. Dat er in alle sectoren veel draconische besparingen op til staan. Dat de regering een indexsprong wil doorvoeren die ons tot het einde van onze dagen in de armoede zal storten. Dat onze kinderen niet meer naar de universiteit en hogeschool zullen kunnen nu het inschrijvingsgeld verhoogd wordt. Dat het remgeld bij de oogarts en gynaecoloog met bijna 50% opgetrokken wordt... Dat we weer eens geen licht zien aan het einde van de tunnel dus. Ofschoon Bart, Kris, Charles, Wouter et tous les autres toch blijven beweren dat ze aldaar reeds een kleine schemering waargenomen hebben... En of de sociale partners daar eerst – voor ze het stakingsspook (dat ons allen toch ook bergen geld kost?) uit de kist willen halen – eens in een open sfeer over willen praten?
Dit voorstel tot overleg lijkt me voorlopig de enig juiste reactie op alle onruststokerij van de voorbije dagen en weken. Overleggen of en hoe de genomen maatregelen (beter) kunnen werken. Of alle groepen burgers in dit land er op een eerlijke manier mee geconfronteerd worden. Wat er dan waar en hoe moet bijgestuurd worden... Dat gaat uiteraard tijd kosten. En ook heel veel moed. De moed vooral om te durven afscheid nemen van een aantal – laten we dat ook maar toegeven – kromgegroeide situaties uit het verleden die we toch zo normaal zijn gaan vinden.