Herfst

De zomer is dus voorbij. Je kunt het aan alles merken: eerst de kinderen weer naar school, langzaamaan wat minder daglicht ook en lagere temperaturen (dus de verwarming al maar enkele uurtjes per dag aan), de zomerhemdjes, topjes, t-shirts en shorts weer in de kleerkast, de spinnen in hun bedauwd web ’s morgens op de loer om die laatste zomervlieg te vangen en dan vlug een beschutte plek te zoeken, het winteruur weer voor de deur en de donkere dagen in het verschiet.

En laat ik juist nu – op dit blijkbaar voorbestemd moment – een boek van de Argentijnse schrijver en humorist (!) César Bruto (pseudoniem van Carlos Warnes) ter hand genomen hebben… Hij schreef het in 1947 en het heet Lo que me gustería ser a mi si no fuera lo que soy (‘Wat ik graag zou zijn als ik niet was wat ik ben’). In het boek zet hij een pienter jongetje op het toneel met een wel heel bijzondere kijk op wat er allemaal rondom hem gebeurt. In het hoofdstuk Perro de San Bernardo (‘Een sint-bernardshond’) lees ik een stukje dat ik jullie niet wil onthouden. Ik schrijf het op zoals het er staat, spelfouten inclusief, gratis en voor niets.

Steeds als de kouw aanbreekt, dus in het midden van de herfst, bekruipt me de rare gewoonte om esentrieke en esotische dingen te denken, bevoorbeeld dat ik wel een zwaluw zou willen zijn want dan kon ik wegvliegen naar landen waar het warm is, of een mier, dan kon ik diep in een hol kruipen en de dingen opeten die ik somers opgeslagen heb, of een adder zoals je ze in de dierentuin hebt, die beestjes die ze zo goed in een glazen kooi hauden met verwarming zodat ze niet stijf worden swinters, dat gebeurt immers met arme mensen die geen kleren kunnen kopen omdat ze zo duur zijn en zig ook niet kunnen verwarmen omdat er geen kerosine is of kolen of hout of petrooljum en ook geen geld, want als je poen op zak hebt kun je zo een kroeg binnenstappen en een goed glas grappa bestellen en reken maar dat je het daar warm van krijgt al moet je oppassen voor overdaad want overdaad sgaadt en is slegt  voor je ligaam en slechte geweten van je, en als je eenmaal op de helling zit alsdat je je in alles fout gedraagt, kan niets of niemand je nog redden, dan eindig je als een akelig hoopje menslijke ellende en ze zullen je nooit een hand geven om je uit het slijk waarin je ploetert te trekken, vergeet dat maar, zelfs al was je een condor die toen hij jong was kon rennen en vliegen over de hoogste bergtoppen, maar als hij oud is naarbeneden valt zoals een hoge bommenwerper omdat zijn morele motor het begeeft. En ik hoop maar dat iemand iets heeft aan wat ik opsgrijf, dat hij hierna goed op zijn gedrag let en niet berauw krijgt alst te laat is en alles al naar de bliksem is door zn eigen schuld!

Mooier kan ik het zelf niet verzinnen, want laat dit nu inderdaad precies zijn wat ikzelf dezer dagen rondom me proef. De kranten berichten van spooksteden in Spanje met pasgebouwde flats die voor niemand nog betaalbaar zijn. Van het stadje waar de overheid voor miljoenen euro’s een arena liet bouwen voor vier stierengevechten per jaar. Van verlaten betaalautowegen in de buurt van Madrid ook waar dagelijks maar een handjevol toeristen gebruik van maken (de locals gebruiken de vroegere autoweg die ernaast loopt). Van ouderen in Italië die hun vertrouwde apothekersaankopen niet meer kunnen betalen en besparen op hun gezondheid. Van grote groepen jongeren die zich klaarmaken voor emigratie naar Duitsland en Groot-Brittannië. Van Griekse kinderen die zonder ontbijt op school verschijnen. Van winkels in al die zuiderse landen waar de koopjesperiode het hele jaar doorduurt.

En bij ons? De kou komt weer knagen aan de knoken… Zouden we niet gaan overwinteren in het zuiden? Want de olieprijs swingt weer de pan uit en wanneer kopen we die dan best om het deze winter in huis warm te houden? En de elektriciteit zal deze winter toch niet uitvallen zeker, met al die scheurtjes in Doel en Tihange? De media trokken de voorbije weken toch aardig aan de alarmbel, al lachten de verantwoordelijken zoals gewoonlijk weer een mogelijk doemscenario weg. En, Maggie, wat doen we met de daklozen deze winter? Opvangcentra genoeg? Of moeten we weer terugvallen op de warme maaltijden van Poverello en sturen we onze minder gelukkigen na afloop weer de straat op?

Na de zomer komt de herfst. Inderdaad. Het is blijkbaar wereldwijd een periode van algemene onzekerheid met het woordje ‘crisis’ als officiële verklaring. Zelf voel ik meer voor La Fontaines moraal bij zijn fabel ‘De krekel en de mier’, al vrees ik dat ik daar bij bankbobo’s, politici en topzakenlui niet mee moet aankomen. Ik denk dat ik toch alvast een fles grappa ga kopen, morgen…