Allez vooruit!

Allez vooruit!, zegt mijn goede vriend wel eens als hij iets van lange adem onverhoopt toch tot een goed einde ziet komen. Als we naar het voetbal gaan kijken en ons favoriete ploegje in de tweede minuut van de extra toegevoegde tijd toch nog de drie punten uit de brand sleept, bijvoorbeeld. Of als we na een avondje doorzakken in de kroeg uiteindelijk besluiten nog een koffietje te drinken en dan naar huis te gaan…
Allez vooruit! We zijn ondertussen weer verlost van de hype dat Hasselaren het aan hun stand verplicht zijn de slimste gemeente (stad!) van Vlaanderen te worden. Na een behoorlijk desastreuze voorronde in het slimste Vier-programma die de Hasseltse ploeg wist te winnen dank zij de inbreng van één van de hele goeie quizzers waarmee de burgemeester zich had weten te omringen, leek hetzelfde scenario zich in de weekfinale (quel mot!) te herhalen. Maarten ging er weer vol tegenaan om het ontstellend laag soortgelijk gewicht van de hersencellen van zijn collega’s te compenseren, toen hij op Leif Hoste botste en er een definitief einde kwam aan het Hasselts sprookje. Leif wie? Leif Hoste! Dat blijkt een flandrien te zijn die tijdens Parijs-Roubaix in 2004 in een vlucht met Tom Boonen (hé, die ken ik wel!)  een vlag (ik mag hopen dat het een Vlaamse leeuw was) in zijn achterwiel kreeg… En daardoor de wedstrijd verloor, oh drama. Wie dat niet onthouden heeft, moet ernstig beginnen twijfelen aan zijn intellectuele capaciteiten, zo blijkt nu bijna tien jaar later. Er zaten echter zwaardere feilen in het pakketje parate kennis waarmee de burgemeester en zijn twee assistenten twee uur lang op tv uitpakten op weg naar de begeerde titel van slimste gemeente van Vlaanderen. Je kunt je natuurlijk de vraag stellen of je slim bent als je een jeugdversie van Britney Spears  of actrice Nathalie Portman na een facelift herkent op een foto, maar als je niet weet dat mannen meer hersencellen hebben dan vrouwen, ja dan…
Allez vooruit! In Gent is dan weer een einde gekomen aan het zoveelste ‘proces van de eeuw’. Na dat van de parachutemoord met Els Clottemans en de Lunamoord met Hans Van Temsche (beide processen staan al in de online-encyclopedie Wikipedia, wat ongetwijfeld in de toekomst wel enkele quizvragen zal opleveren, godbetert), was het de voorbije weken de beurt aan Kim De Gelder. Vrijdagavond zeven uur was het toen het verdict viel en de dader toerekeningsvatbaar bleek en dus tot levenslang werd veroordeeld. Een zucht van opluchting was nationaal voelbaar in alle huiskamers. Op het scherm werden breedlachende familieleden van de slachtoffers geïnterviewd en ook de onvermijdelijke, want meest bekende strafpleiter van het land werd gevraagd zijn duit in het zakje te doen. Wat hij zoals altijd met veel verve deed. Hij was moe, zei hij, maar ook diep tevreden… Mij moet het toch van het hart dat de wekenlange speculaties in de kranten, de uren zendtijd die zo’n proces op radio en tv wegvreet en de emo-backgroundreportages alom me opzadelen met een misselijkmakend gevoel. Natuurlijk vind ook ik het erg als een (blijkbaar gestoorde) jongeman doet wat hij gedaan heeft. Natuurlijk verdient hij ook voor mij de strengste straf voor zijn misdaad. Maar moeten we zo nodig met zijn allen wekenlang bezig zijn met de vraag of hij het wel echt meent als hij zegt dat hij spijt heeft van de gebeurtenissen die niet enkel zijn leven drastisch hebben veranderd? De mens is van nature voyeuristisch en sensatiegevoelig, maar zo’n rechtszaak leidt in dit geval wel af van de zaken die er écht toe doen: hoe kunnen we een betere samenleving maken waar dergelijke dingen zo weinig mogelijk voorkomen?
Allez vooruit! In het wereldnieuws waren alle camera’s de voorbije maand gefocust op het Sint-Pietersplein in Rome, want daar moest er na het emeritaat van Joseph Ratzinger dringend witte rook en klokkengelui komen. En dat alles gebeurde sneller dan verwacht: de kardinaal-aartsbisschop van Buenos Aires, Jorge Mario Bergoglio, werd door zijn collega’s al na twee dagen conclaaf aangeduid als Franciscus, de 266^e paus van de Rooms-katholieke kerk. Als je de moeite nam de anderhalf-uur-durende nieuwsuitzending braafjes uit te zitten, merkte je onmiddellijk dat er inderdaad een nieuwe wind woei op het Sint-Pietersplein. Dat was ook de commentatoren aldaar niet ontgaan, want zij noemden - een beetje badinerend - de sfeer op het plein vergelijkbaar met die ‘na een geslaagd popconcert’ of een ‘gewonnen voetbalwedstrijd’. Mij zijn echter vooral de spontaniteit en het ongecompliceerde in de eerste toespraken van de nieuwe gezagsdrager van de kerk bijgebleven. Vooral dan de natuurlijke souplesse, de eenvoud en de humor waarmee Franciscus onmiddellijk na zijn voorstelling de menigte op het plein vertelde dat zijn collega’s hem aan het eind van de wereld waren komen halen. En de eenvoudige manier waarop hij iedereen nog een goede avond wenste. Ook het feit dat hij twee dagen later na de formaliteiten van zijn eerste angelusgebed ook nog eens met een ‘Buon pranzo’ (smakelijk eten) afscheid nam. Hartverwarmend. Toch?
Allez, vooruit! Als het nu nog wil stoppen met sneeuwen en vriezen, kan de lente beginnen.